بعضی چیزا رو که می‌بینم حالت تهوع می‌گیرم. واقعا دلم میخواد شهامتِ اینو داشته باشم که به چندتا از این دور و بری‌هام بگم از زندگیم گم شن بیرون. بله، دقیقا با همین لفظ!
پ.ن: من میدونم حسم بهم دروغ نمیگه. سرد شدنها و پرکشیدنِ روح از روابط رو متوجه میشم. همیشه دوست دارم آدمِ مقابلم برگرده و واقعیتِ بی میلیش رو بهم بگه. اینجوری حسِ بدش نهایتا برایِ چند روزه! اما امان از وقتهایی که این مراودات با بی میلیِ تمام ادامه پیدا میکنه.
باید از جام بلند شم. ظرفها رو بشورم. یه دوشِ سریع بگیرم. بالاخره اولین دمنوشِ پاییزیم رو درست کنم. درسهایِ این هفته رو مرور کنم. زبان بخونم. برایِ ارائه یِ هفته یِ بعدم آماده شم. تحقیق‌هام رو انجام بدم. و اگر همه یِ برنامه‌هام تیک خوردن، کتاب بخونم و پادکست گوش کنم.
آها و تا یادم نرفته، دوباره اینستا رو از رویِ گوشیم حذف کنم. هیچ وقت نمیتونم خوب باهاش ارتباط برقرار کنم. اونجا سرده، خیلی سرد!
میتونم برایِ این باریکه‌هایِ نوری که خودشون رو پهن کردن رویِ فرش بمیرم. یکی از دلایلِ دوست داشتنِ 6 ماهِ پایانیِ سال همین آفتابِ کم جون و دلبره :)
واقعا نمیدونم این استاده پیشِ خودش چه فکری میکنه، اون روز سرِ کلاس گفت شماره ام رو میدم بهتون اما مراقب باشین یه وقت شماره ام رو پخش نکنین. (!) دیروز امتحان گرفت. الان نمره‌ها رو زده، اما به قدری افتضاح نمره داده که تعجب کردم. آخه زن، ما که نوشته‌هایِ کتابت رو برات کپی کردیم، تو چجوری ازش غلط درآوردی؟ بعد جالب اینه شماره‌‌‌ای که اون روز سرِ کلاس داد و تاکییید کرد پخشش نکنیم (!) از همون روزِ اول خاموش بوده و همچنان خاموشه. خیلی دوست دارم بدونم تو سرش چی میگذره! بعد اومده از اختلالاتِ روانی هم برا ما حرف میزنه. به نظرم اول باید یه بازبینی رویِ خودش انجام بده. بدم میاد از این به اصطلاح استادا :/
یه احساسِ مزخرفی دارم، از یه طرف دوست دارم بخوابم، از یه طرف عذابِ وجدانِ درسهایِ نخونده دست از سرم برنمیداره. امروز زهرا اینجا بود، خواست که براش برنامه بنویسم درس بخونه. حوصله اش رو نداشتم ولی همه چیز رو براش توضیح دادم و یه برنامه یِ یک هفته‌‌‌ای هم نوشتم. اما تاکید کردم که خودش باید دستش بیاد با چه روشی راحت تره. تا باباش بیاد دنبالش حرف زدیم. اما همه اش تو ذهنم میگفتم کی تموم میشه؟ حتی کششِ اینو نداشتم که نظرم رو بگم، یا نظرش رو درموردِ موضوعِ موردِ بحثمون بشنوم. خسته بودم از توضیحِ دلیلِ یه سری تصمیم. کاش میشد همه‌ی تصمیم‌هام رو پنهانی بگیرم، نتایجش هم پنهان بمونه. و کسی واقعا کاری بهم نداشته باشه. اینقدر از حرف زدن خسته ام که وقتی هم دارم یه چیزی میگم کلمات رو جا به جا به کار میبرم. سرم داره به مرزِ انفجار میرسه، اما هنوز خلاصه‌هام رو ننوشتم و باید برم سراغشون!
دارم Ali and Nino رو دانلود میکنم. دیدم موسیقیش رو قبلا لایک کرده بودم. دلم خواست فیلمشم ببینم. فکر کنم از اون فیلماست که خیلی دوستش خواهم داشت.
اون کیه که فیلترشکن دار شده و الان خیلی ذوق داره؟ امروز فرح برام یه نام کاربری و رمز فرستاد و گفت که اشتراک فیلترشکن گرفته، دوکاربره است و منم بهش وصل شم. قرار شد بعد از این با هم اشتراک بگیریم. داشتم یوتیوب رو میگشتم، اینقدر ویدیوهای آموزش زبان به بچه‌ها جذاب بود که خودمم نشسته بودم همراشون آهنگ میخوندم. عباس اومد بالا سرم، یه سر تکون داد و درحالی که صحنه رو ترک میکرد گفت: لااقل یه کم آرومتر همراش بخون، فکر میکنن تو خونه بچه داریم :))
بعد از چندوقت دارم ساوندکلاودمو چک میکنم. الاناست که غرق شم بینِ آهنگا. این آهنگ یه حسِ خیلیییی قشنگی داره ^^
داره کم کم یک سال از رفتنش میگذره، و امروز بالاخره ماشینش رسید. خودش نیست، ولی ماشینش رسیده. عکسش رو دیدم و قلبم درد گرفت. خاله زیرِ عکسش نوشته بود "عمرِ کوتاه و هزاران آرزو". هنوزم نمیتونم باورش کنم ..
امروز میتونه خیلی قشنگ باشه. به خانمِ زی زی قول دادم پلی لیست‌هام رو آپدیت کنم، قراره هرچیزی که بویِ غم بده رو حذف کنم. این میتونه اولین قدم برایِ رسیدن به اهدافِ آبان ماه باشه.
تعداد صفحات : 0